بازسازی کلینیک دندانپزشکی و ایمپلنت

در یکی از خیابان‌های مرکز خرید مدرن شهر سیدنی، از گروه معماران PedraSilva دعوت شد تا طراحی کلینیک دندانپزشکی هنرمندانه و سطح بالایی را به عهده بگیرند. فضای واقعی و توضیحاتی که کارفرما در اختیار طراحان قرارداد، چالش‌هایی برای آنها ایجاد کرد وآنها را به برنامه ریزی بیشتری واداشت. زیبایی‌شناسی چیزی است که ممکن است به اشتباه یکی دیگر از لایه‌های تقریباً تزئینی طراحی تلقی شود، اما، در این پروژه ، زیبایی‌شناسی به‌نوعی واکنشی صریح به حل مشکلات موجود بود.

در این مورد خاص، کارفرما برای پروژه‌اش درخواست کرد که دو بخش پذیرش و دو ورودی طراحی شود که بتوانند جداگانه عمل کنند، بدون اینکه حس وسیع بودن فضا و رابطه‌اش با عابرین را مختل کند. در همین فضا، ستون سازه‌ای وجود داشت که تمامی تلاش ها برای یکپارچه کردن آن با طراحی را تحت تاثیر قرار میداد و انجام این کار به سادگی ممکن نبود.اما راه حلی مختصر برای حل این مشکل پیدا شد که ستون را به شکلی هوشمندانه پنهان کرد.برای این منظور، نوعی المان چوبی تندیسی ساخته شد که فیلتر بین دو سالن پذیرش بود. این المان دو کارکرد داشت: با تفکیک فضاها اجازه‌ می‌داد تا دیدی جزئی نسبت به هم داشته باشند، و همزمان، ستون بتنی پنهان شود. این المان از قطعات چوبی معلقی ساخته شده بود که در ابتدا المان‌های باریکی داشت و سپس عرض‌شان زیاد‌ می‌شد تا ستون موجود را در بر گیرند. این المان به ویژگی غالبی تبدیل شد که مولد فضا بود و سقف و سایر المان‌ها را تحت تأثیر قرار می‌داد.

دسترسی کلینیک از سمت خیابان آرچر بود که به پذیرش و سالن انتظاری مناسب راه داشت. دو سالن انتظار وجود داشت که یکی برای دندانپزشکی عمومی و دیگری برای کاشت دندان بود.

فضای باقیماندهٔ کلینیک حول راهرویی مرکزی شکل گرفته بود که از سالن پذیرش شروع‌ می‌شد. این سالن اجزای پیچیدهٔ کلینیک دندانپزشکی، از اتاق‌های معاینه و اتاق‌های عمل گرفته تا اتاق‌های بیمار و بخش‌های تخصصی، را بهم مرتبط می‌کرد. در وسط این راهرو، هستهٔ مرکزی شیشه‌ای شفافی مشاهده‌ می‌شد که اجازه‌ می‌داد نور طبیعی وارد فضای داخلی کلینیک شود.

در بخش انتهایی کلینیک، اتاق عمل جراحی اصلی قرار داشت که در آن جراحی های دندانپزشکی پیشرفته انجام می‌شد. دکتر کریستوفر هو، کارفرمای این پروژه، که مرجع ملی در حوزه سلامت دهان و دندان محسوب‌ می‌شود، درخواست کرد که این فضا را طوری طراحی کنند که این جراحیهای پیچیده قابل‌رویت باشد تا بدین طریق فرآیند به اشتراک گذاری دانش و تجربه ممکن گردد. در این راستا یک اتاقک در ترازی بالاتر، با پنجره‌ای بزرگ نزدیک اتاق جراحی و مجهز به دوربین،ساخته شد که به همکاران جراح این امکان را‌ می‌داد تا از روی پرده‌ای بزرگ، از نزدیک شاهد عمل‌های جراحی باشند.

بطور خلاصه، در این فضا، عمل‌های جراحی پیچیده‌ای انجام‌ می‌شد و تلاش شد تا فضایی متناسب ساخته شود که این سطح از پیچیدگی را انتقال دهد و تأثیر مثبت و بیادماندنی روی بیماران داشته باشد.